બા, અમ્મી, મમ્મી.

ઘરમાં એક જ વ્યક્તિ એવી હોય છે કે જે ઘરમાં બીજાની તબિયત સાચવવામાં પોતે બિમાર પડી જાય, બીજાને પેટ ભરીને ખવડાવવામાં પોતે ભુખી રહી જાય, બીજાને બધી રીતે તૈયાર કરવામાં પોતે ગમાર રહી જાય, બીજાને સજાવવામાં પોતે લઘરવઘર રહી જાય. તમારે વહેલી સવારે ૪ વાગે ઊઠવું હોય તો પોતે અલાર્મ બનીને આખી રાત જાગી રહે એ કોણ હોય.?? બા, બડી, મમ્મી, અમ્મી, મોમ, મમ્મા.

કેટકેટલા અરમાનો, આશાઓ, ઊમંગો, ઓરતાઓને જવાબદારીઓની કબરમાં દફનાવીને નિસ્વાર્થ ફરજોમાં જ પોતાનું આયખુ હોમી દેનાર મા જ હોઈ શકે. મા એટલે નદી, મા એટલે પ્રકૃતિ, મા એટલે ભગવાનથીયે ઊંચેરી કુદરત. કદાચ એટલે જ આપણે નદી, પ્રકૃતિ, કુદરતને સ્ત્રિલીંગથી સંબોધીએ છીએ. ઊબડખાબડ જવાબદારીઓ રુપી ખડકો-ડુંગરો વચ્ચેથી વહીનેય સતત નિર્મળ રહીને બીજાને તૃપ્ત તો એક મા જ કરી શકે ને.

જગતનું સર્વપ્રથમ મલ્ટિટેલેન્ટેડ પાત્ર એટલે મા. મોડર્ન સંતાનો સાથે કદમ મિલાવવા પોતે ઊમર અવગણીને મોડર્ન બની જાય અને સંતાનોની સાથે સાથે પોતાનાં બાપની અને પોતાનાં પતિની પણ મા બનીને એને સાચવી લેવાની આવડત એક મા ને જ હોય. વિશ્વમાં મા વિશે જેટલું લખાયું છે એ જો ના વાંચવું હોય તો મા વગરનાં ઘરની એકવાર કલ્પના કરી જુઓ. મા શા માટે ભગવાનનીયે મા ગણાય છે એ સમજાઈ જશે.

પોતાનાં નવજાત સંતાનને કચરાપેટીમાં તરછોડી દેનાર સ્ત્રિ પણ મા હોય છે.

જો…

મા તો મારેય ખરી અને તારેય ખરી.

બડી से बडी કોઈ नही.

તું

હેતની હૂંફ,

વ્હાલનાં વાયરા,

ચાહતનાં સુસવાટા,

પ્રેમનો પરસેવો,

વિરહની વાછટ,

ગમની ગરમી,

આલિંગનની ઓથ

અને

છાતીની છત આપનારી તું એકમાત્ર મારી બારમાસી ઋતું છે.

જો…

बन गए हो तुम मेरे खुदा..

વિશ્વ કવિતા દિન.

છંદમેળ તારા નેણ,

શ્વાસ તારા પ્રાસ,

ઓ સ્નેહસરિતા,

તું જ મારી કવિતા.

અંગેઅંગથી અંગઅંગને મમળાવીને, ઘુંટીઘુંટીને, રટીને, ઊચ્ચારીને, ગણગણીને, લલકારીને તારા રોમરોમને શબ્દો કલ્પીને એને મારી હથેળીની કલમ બનાવીને મારી રદ્દી થઈ ગયેલી રુહમાં એનો સ્નેહસહ આત્માભિષેક કરાવીને આત્મા ઊજાળવાનો પ્રસંગ એટલે કવિતા. મારા ખાલી ખોળીયાને ખળખળાવતો તારો ભીંજવી દેતો ભર્યોભાદર્યો સ્પર્શ એટલે કવિતા.

વિશ્વ કવિતા દિને

મારું કવિતાનું વિશ્વ અને મારા વિશ્વની કવિતા

તને અર્પણ.

જો…

તારા હેતની હેલીએ જ મને માવઠામાંથી મુશળધાર બનાવ્યો છે.

તું પણ મને ચાહે..

તું પણ મને ચાહે જ એમ નહી,

હું તને ચાહું છું.

તું પણ મને યાદ કરીને તડપે જ એમ નહી,

હું તારી યાદોમાં બેબાકળો બનું છું.

તું પણ મારું નામ વાંચીને મલકાય જ એમ નહી,

હું તારું નામ સાભળતા હરખથી ઊછળી પડું છું.

તું પણ બીજા સાથે સંવાદો બંધ કરી જ દે એમ નહી,

હું કોઈને પણ બોલાવવાનું ટાળી દઊં છું.

તું પણ મારી ગેરહાજરી નોંધે જ એમ નહી,

તારા વગર હું અધુરો થઈ જાઊં છું.

તું પણ મારું જ નામ રટ્યા કરે એમ નહી,

આખો દિવસ ગીતોમાં હું તને ગણગણું છું.

તું મને જ સમજી જાણી લે એમ નહી,

હું તને સ્મરીને अहं ब्रह्मास्मि થઈ જાઊં છું.

જો…

મારા માટે તું એટલે નટરાજનું નૃત્ય અને ભિષ્મનું મૃત્યું.

ઓ વુમનિયા..

ધર્મ, અર્થ, કામ, મોક્ષનાં વિસ્તૃત રુપને એક શબ્દમાં ઢાળવાનાં હોય તો એ એક શબ્દ એટલે “સ્ત્રિ”. સ્ત્રિ શા માટે કોઈને નથી સમજાતી.? કેમ વર્ષોનાં વર્ષો એની સાથે રહ્યા છતા એને જાણી નથી શકતા.? કારણ કે સ્ત્રિ પોતાનાં માટે નથી જીવતી. એને ગમતી-મન ગમતી-તન ગમતી અમુક ક્ષણ એના કહ્યા પહેલા જ એને આપીએ એ જ સાચો વુમન્સ ડૅ. મોટી-મોટી, સારી-સારી વાતો માત્ર કહીને કે માત્ર લખીને આપણે એમ સમજીએ કે આપણે સ્ત્રિનું સન્માન કરી લીધું અથવા તો એને ખુશ કરી દીધી. સ્ત્રિ ખુશ થવા માટે અથવા સન્માન માટે આ બધાની મોહતાજ નથી. એના મનને સમજો, સમજી ના શકો તો એના મનને માત્ર વાંચો અને વાંચી પણ ના શકો તો પ્રયત્ન તો કરી શકાય ને. શરીર કરતા સ્ત્રિ સાથ અને સહવાસની ઘેલી હોય છે એ આ દુનિયાનાં ઘેલાઓ નથી સમજી શકતા. એને ઊડવા માટે પાંખો ના આપો તો ચાલશે એની એને કોઈ ફરિયાદ પણ નથી પણ એ જે પાંખો લઈને તમારી પાસે આવી છે એને કાપો નહી. એ જ સ્ત્રિનું સાચુ સન્માન. પોતાની સ્ત્રિ માટે બેડમેન નહી પેડમેન બનો.
બીજી વાત સ્ત્રિ-પુરુષની સરખામણીની.. દરિયાની અને આભની સરખામણી થાય.? બંનેનું પોતપોતાનું ખુબીદાર, જાજરમાન અસ્તિત્વ છે. એક પુરુષ તરીકે હું કહી શકું કે પુરુષ સ્ત્રિ વગર અને સ્ત્રિની સરખામણીએ પાંગળો છે અને રહેશે. (મારા રામ તમે સીતાજીની તોલે ના આવો) સ્ત્રિનું સ્ત્રિ હોવું એ વાત જ સ્ત્રિનું પલડું પુરુષની સરખામણીએ ભારે કરવા માટે પુરતું છે. સ્ત્રિને બસ ચાહો, ચાહો અને ચાહ્યા જ કરો. કારણ વગર, સમજ્યા વગર, જાણ્યા વગર. તમારા જીવનમાં સ્ત્રિનાં પગલા વિના તમે ડગલા ના ભરી શકો. દુનિયામાં સ્ત્રિનું હોવું એક મહોત્સવ છે. સ્ત્રિનું અસ્તિત્વ ના હોય એનું તો મસ્તિત્વ હોય.
દુનિયાની તમામ સ્ત્રિ જાતીને અનંતકાળ સુધીની વુમન્સ ડૅની શુભકામનાઓ. અમારું રક્ષણ કરજો. અમને સાચવી લેજો. તમારા વગર અમે કંઈ જ નથી.

જો…

મારા આકાશનાં સપ્તરંગી મેઘધનુષની આત્મા તું છે.

પ્રેમ-ઈશ્ક-ઈબાદત

પ્રેમમાં માણસ મજબુત પણ બને અને એટલો જ ગભરું પણ બને. દુનિયા આખી અને આખુ વાતાવરણ ગમવા લાગે. ચહેરો ખીલી ઊઠે મતલબ કોઈ જ કારણ વગર ચહેરા પર એક નાની મુસ્કાન લેમિનેટ થઈ જાય. પ્રિયપાત્રનો સ્પર્શ, અવાજ, મહેક, દર્શન, યાદ આવતા જ ધબકારામાં ધડબડાટી બોલી જાય. રાતનાં ઊજાગરા જાગરણમાં કનવર્ટ થઈ જાય. સનમ માટે જાતને ફના કે ખુંવાર કરી દેવાનાં અભરખા જાગે. તદ્દન અશક્ય કામો કરવાનાં ઝનુન આવી જાય.(ચાંદ તારે તોડ લાઊ). ચાલતા હોઈએ તો દોડવાનું મન થાય, દોડતા હોઈએ તો ઊડવાનું મન થાય, ઊડતા હોઈએ તો પવન બનીને પ્રિયને સ્પર્શવાની ઘેલી ઈચ્છાઓ થાય. સમર્પણની ભાવના એટલી હદે થઈ આવે કે પિયુ માટે પોતાના શરીરની ચામડીની ચાખડી બનાવીને પહેરાવીએ. પ્રિયનાં વિયોગ કરતા મૃત્યુ વ્હાલું લાગે. એક નંબર પરથી ભગવાનની બદલી કરીને બે નંબર પર લાવી દેવામાં આવે, પ્રથમ સ્થાને પ્યારાની પધરામણી થઈ જાય. મંદિર-મસ્જિદમાં માથું નમે તો અનાયાસે પ્રિય માટે પ્રાર્થના-બંદગી થઈ જાય. જાત ઘસીને વ્હાલમને ખુશ કે સુખી રાખવા. અેને મળવાની રાહમાં કિલોમીટર માઈલમાં, સેકંડ કલાકોમાં, દિવસ વર્ષોમાં પલટાઈ જાય. જીવાઈ ગયેલી ઝિંદગી અને બાકી રહેલી આયુનાં સરવૈયામાંથી એક જ રેશમી ઝંખના નીકળે કે શ્વાસનો છેલ્લો સુર પ્રિયસ્મરણ કરતા કરતા જ નિકળે.

જો

દિવાના બનો દિવાન વાળી ફિલીંગ આવી જ જાય.

જરુરત

મારી અંદરનાં અંતરનાં અંધારાને તારા પ્રેમનાં પ્રકાશથી પ્રજવાળવાં માટે મારે તારી જરુર છે. છાતીમાં સરકતા સુક્કા લોહીને શરબત બનાવીને સરકાવવાં માટે મારે તારી જરુર છે. બેશુમાર મહોબ્બતમાં પાગલપનની હદો વટાવવાં મારે તારી જરુર છે. લાગણીઓનાં બે-લગામ અશ્વોને સામ-દામ-દંડ-ભેદથી લગામ આપવા માટે તારી જરુર છે. આ બધુ ના કહું કે ના લખું તો પણ માત્ર જીવવા માટે પણ મારે તારી જરુર છે.

જો

કબૂલ તો તારે પણ કરવું પડશે કે…

दिवाना मुज सा नही इस अंबर के नीचे.